مدل بندی ژئوشیمیایی فازهای کنترل کننده فراوانی عناصر اصلی و کمیاب در آمفیبولیت های میگماتیتی سه قلاتون، نیریز، ایران

فرآیند دگرگونی ناحیه ای مرتبط با قوس در حدود 147 میلیون سال پیش، باعث یک دگرگونی نوع بارووین در آمفیبولیت های قدیمی کمپلکس دگرگونی قوری رخنمون یافته در جنوب شرق زون سنندج- سیرجان شده است. این فرآیند دگرگونی باعث شده آمفیبولیت های جنوب سه قلاتون، در شرایط اوج دگرگونی 700 تا 750 درجه سانتیگراد و فشار 7 تا 9 کیلوبار، متحمل ذوب بخشی شوند. در نتیجه این فرآیند، 1) میگماتیت های مافیک در نتیجه درصدهای مختلفی از ذوب بخشی گسترش یافته اند، 2) رخنمون های کوچک ترونجمیتی با خروج کمتر از 10 درصد مذاب تولید شده و 3) همچنین تبلور درجای متعادل و نیروی چسبندگی مذاب- بلور باعث شده است تا بخش بزرگی از مذاب بخشی نتواند از میگماتیت های مافیک خارج شود. همچنین گرانروی بالای مذاب و دمای ذوب بخشی پایین در منشأ، نیز عامل مهم دیگری در عدم خروج مذاب بوده اند. تبلور درجا باعث توسعه بافت های پوئی کیلوبلاستیک در بسیاری از میگماتیت های مافیک ناحیه سه قلاتون شده است. شواهد صحرایی و پتروگرافی و مدل بندی ژئوشیمیایی بر اساس عناصر ree، sr، ba، cr، nb، y و ti نشان می دهند که سنگ مادر اولیه (آمفیبولیت) متحمل بین 20 تا 50 درصد ذوب بخشی شود، اما تبلور درجا و نیروی چسبندگی مذاب- ملانوسوم باعث شده تا حداکثر 10 درصد مذاب (لوکوسوم) بتواند از سنگ خارج و ترونجمیت ها را ایجاد کند.